„Więzień Szkarłatnego Snu” Andrieja Makine’a: Wezwanie Rosji

Więzień Szkarłatnego Snu

przez Andrei Makine

Grasset, 414 s., 23 €

Wielkie, labiryntowe organy powieściopisarza Andrieja Makine tym razem towarzyszą losom robotnika z północy Francji, urodzonego w 1918 r., który w 1939 r. wyjechał, by podążać śladami ojczyzny socjalizmu, w którą wierzył. Ale ten Lucien Baert, podczas zorganizowanej wycieczki, gdzie wszystko jest maskaradą, spotyka się z krytyką ze strony oficjalnego przewodnika, który uważa go za zbyt ciekawskiego. Następnie gość zostaje zapomniany, a następnie przeżywa stalinowską gehennę. Znalazł się w obozie, aby się zrehabilitować, żołnierz pełniący rolę mięsa armatniego, gdy Armia Czerwona powstrzymała niemiecką inwazję w 1941 r. Udało mu się uciec dzięki makabrycznemu zbiegowi okoliczności, został zdegradowany do 1957 r., po czym osiedlił się w pobliżu Archangielska, gdzie chronił się przed systemem; w jednej z tych radzieckich szczelin, w których Makine przez trzydzieści pięć lat umieszczał tak wiele swoich postaci.

W tym zapomnianym przez Boga miejscu, w latach 90. ubiegłego wieku, przybył francuski zespół w celu sporządzenia koniecznie drapieżnego raportu. Wulgarność reżysera doprowadza go do szału. Nie mogąc upolować ofiary, ucieka, zapominając przy tym o tłumaczu. W tej książce poznajemy życie Luciena Baerta, opisane w jego notatnikach. I jakie życie!

Dekadencja

W latach 1967–1974 wyrzutkowi udało się powrócić do Francji, gdzie opublikował swoje świadectwo, stanowiące swego rodzaju brakujące ogniwo między Wybrałem wolność Krawczenki a Archipelagiem GUŁag Sołżenicyna. Ale radziecki antybohater nie może znieść nieodpowiedzialnego tchórzostwa francuskich rewolucjonistów w króliczej skórze. Wraca do ZSRR, jest świadkiem jego upadku, a następnie mafijnego horroru, który rozpętał się za czasów Jelcyna – powieść zatrzymuje się ostrożnie przed przybyciem Putina, dając nam jednocześnie do zrozumienia, że ​​potrzebny jest ktoś, kto przywróci porządek...

Andrei Makine jest najlepszy w rosyjskiej drużynie, jego portret jest tak romantyczny, że aż empatyczny , przedstawiający „rozdarte, bajecznie złożone życia, balansujące na granicy ostatecznego wymazania”. Stygmatyzowanie rozpieszczonych dzieci dekadenckiego Zachodu stwarza mniej możliwości literackiego wyrazu. Jednak autor nie tylko wstrząsa francuskim biegunem brudu. Oręduje za transcendentalnym altruizmem, który zdołała ocalić jedynie stara, wyczerpana Rosja.

Powieść, która porusza wszystkie rejestry pamięci, porusza również kwestię języków i tego, co niosą one ze sobą w sferze intymności. Do tego stopnia, że ​​aż trudno się oprzeć wrażeniu, że powieść Andrieja Makine'a o wiecznej Francji brzmiałaby tak samo, gdyby napisano ją po rosyjsku.